مقایسه تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولینی-۱ دختران نابالغ غیر ورزشکار

سابقه و هدف: اثرات آنابولیک فعالیت ورزشی در کودکان و نوجوانان به واسطه هورمون رشد (gh) و عوامل رشد شبه انسولینی (igf-i) روی می دهند. مطالعه حاضر به تعیین تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار می پردازد.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 16 دختر نابالغ (11-9 ساله) شهر تبریز پس از همگن سازی به لحاظ شاخص های توان هوازی و آمادگی عضلانی، به طور تصادفی به دو گروه فعالیت استقامتی مقاومتی (گروه اول) و گروه مقاومتی استقامتی (گروه دوم) تقسیم شدند. فعالیت هر دو گروه شامل یک بخش استقامتی (20 دقیقه فعالیت هوازی با شدت 70-60 درصد vo2max روی تردمیل) و یک بخش مقاومتی (شامل حرکات جلو بازو، پشت بازو، پرس سینه، پروانه، بازکردن زانو، پرس پا با شدت 60 درصد یک تکرار بیشینه، یک ست با 12-10 تکرار) با ترتیب اجرای متفاوت بود. قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت مقادیر gh و igf-1 اندازه گیری شد. نتایج: سطوح gh در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعالیت (39/3 در مقابل 8/1 نانوگرم بر میلی لیتر) نسبت به شرایط استراحتی (77/0 در مقابل 72/0 نانوگرم بر میلی لیتر) افزایش معنی داری یافت (017/0=p). با این حال، سطوحgh (97/0 در مقابل 18/0 نانوگرم بر میلی لیتر) به طور قابل توجهی پس از 2 ساعت کاهش یافت (012/0=p). افزایشgh در گروه استقامتی مقاومتی بالاتر از گروه مقاومتی استقامتی بود. سطوح igf-1 در دو گروه تمرین، قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت، اختلاف معنی داری نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد تمرین ترکیبی استقامتی مقاومتی گزینه ی تمرینی مناسب تری برای افزایش ترشح عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار باشد.